ای دل! ای سرچشمهٔ امیدها

ای مرا کانون عشق و آرزو

ای دل! ای در کوره راه زندگی

مشعل اندیشه، نور جست و جو

گوهر شعر مرا تابندگی!
گوهری کاندر فروغش بنگرد
چشم هوشی، نقش پای کاروان
با سری پرشور و قلبی استوار
تند تازد در پی سیر زمان
تا به کف گیرد عنان روزگار
من که با نیروی افکار جوان
بر حوادث چیره دستی ها کنم
با نوایی گرم و شعری آتشین
بعد از این، اثبات هستی ها کنم
سردجانی را نمانم در زمین
خاصه اندر کشور زیبای خویش
در دل نسل جوان آریا
آرزویی آفرینم گرم و پاک
آرزوی پیشرفت و ارتقا
جرأتی بخشم به جسم بیمناک
ای جوان! ای گوهر عقل و امید
ای جوان! ای جلوهٔ جان جهان
جان ببخشد چون نسیم نوبهار
باد دامانت پی سیر زمان
گل بروید زیر پایت جای خار
دود «راکت» بر جبین مه نوشت
ارتقا منظور انسانی بود
مرگ بر خودخواهی و خودپروری
افتخار مرد قربانی بود
اندکی ایثار کن تا پی بری!
از تو می خواهم به حکم زندگی
یار شو با این به کار آغشتگان
کار کن در پرتو اندیشه ای
پاک تر از سیرت افرشتگان
جنتی بر پا نما در بیشه ای
خیز تا اندر بهار آرزو
گلبن نورسته ای را پروریم
شاید اندر غنچه های تازه اش
جلوه های دیگری را بنگریم
عالمی را پر کند آوازه اش
۲۶/١۲/١٣۴١